عَنِ الصَّادِقِ علیه السلام قَالَ‏ : عَجِبْتُ لِمَنْ فَزِعَ مِنْ أَرْبَعٍ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى أَرْبَعٍ :

عَجِبْتُ لِمَنْ خَافَ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ عَزَّ وَ جَلَّ حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکِیلُ‏ فَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ بِعَقِبِهَا فَانْقَلَبُوا بِنِعْمَةٍ مِنَ اللَّهِ وَ فَضْلٍ لَمْ یَمْسَسْهُمْ سُوءٌ 

وَ عَجِبْتُ لِمَنِ اغْتَمَّ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ تَعَالَى لا إِلهَ‏ إِلَّا أَنْتَ‏ سُبْحانَکَ‏ إِنِّی‏ کُنْتُ‏ مِنَ‏ الظَّالِمِینَ‏ فَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ بِعَقِبِهَا فَاسْتَجَبْنا لَهُ وَ نَجَّیْناهُ مِنَ الْغَمِّ وَ کَذلِکَ نُنْجِی الْمُؤْمِنِینَ‏ 

وَ عَجِبْتُ لِمَنْ مُکِرَ بِهِ کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ تَعَالَى أُفَوِّضُ أَمْرِی إِلَى اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ بَصِیرٌ بِالْعِبادِفَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ بِعَقِبِهَا فَوَقاهُ اللَّهُ سَیِّئاتِ ما مَکَرُوا 

وَ عَجِبْتُ لِمَنْ أَرَادَ الدُّنْیَا وَ زِینَتَهَا کَیْفَ لَا یَفْزَعُ إِلَى قَوْلِهِ تَعَالَى ما شاءَ اللَّهُ لا قُوَّةَ إِلَّا بِاللَّهِ‏ فَإِنِّی سَمِعْتُ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ یَقُولُ بِعَقِبِهَا إِنْ تَرَنِ أَنَا أَقَلَّ مِنْکَ مالًا وَ وَلَداً فَعَسى‏ رَبِّی أَنْ یُؤْتِیَنِ خَیْراً مِنْ جَنَّتِکَ‏  وَ عَسَى مُوجِبَةٌ .

________________________________________
من لا یحضره الفقیه، ج4 ص 392-393،روایت شماره: 5835؛ خصال صدوق ، ج1 ص218-219؛ بحارالانوار، ج90 ص 184-185

در یک وبلاگ این توضیحات آمده بود:

واژه " فزع" به طورى که راغب گفته به معناى آن گرفتگى و نفرتى است که از منظره اى نفرت آور به انسان دست مى دهد ."فزع" ترس و وحشتى است که تمام قلب انسان را فرا مى گیرد، و واقعا هم چهار پدیده "ترس ، غم واندوه ، فریب خوردن و دنیاخواهی" تمام قلب ما انسانهای عادی را درگیر می کند .... فزِع إلیه یعنی: لجأ واستغاث واحتمى؛ و ما با پناه بردن و فریادخواهی و حمایت جویی از چهار ذکر قرآنی بهترین پناه دهنده و فریادرس و حامی یعنی ذات اقدس اله را فرا می خوانیم و تردیدی در پیروزی بر ترس ، اندوه ، فریبکاران مکار و کسب مال حلال و دنیایی که به خیر وصلاح ما باشد، نداریم .... جالبست که دنیاخواهی در ردیف سه امر دیگر قرار گرفته است یعنی که دنیاطلبی و رسیدن به خواسته های دنیایی ترسی فراگیر و دل گرفتگی - ناشی از خوف نرسیدن!!- درپی دارد که دارد...و بنظرم چیزی بدتر از "رودست و رکب خوردن و مورد مکر وفریب واقع شدن"نیست.

اینکه چند بار این اذکار گفته شود را باید از استاد پرسیده شود.